Hallo allemaal.
Dat van die 20 weken pas een echo, dat had ik (Kim) blijkbaar (en gelukkig maar) verkeerd begrepen :D. Woensdag lag er een briefje in de bus met een uitnodiging van het ziekenhuis voor vrijdag. Ik was aardig nerveus toen we naar het ziekenhuis liepen (een kwartiertje lopen van mijn werk). Daar moesten we natuurlijk even wachten (20 minuten). Suzanne wou gelijk aan de slag, maar soms moeten ze dingen wel even twee keer zeggen in het Deens, voor ik het helemaal begrijp. Maar goed, al snel was het kleintje in beeld. Ze zei dat hij/zij flink met het hoofdje op mijn blaas aan het drukken was, of ik niet naar de wc moest :D. We konden de armpjes en beentjes goed zien, en ook de vingertjes waren heel duidelijk. Nu wilde ze ook nog de nakkefold meten... Eigenlijk weten we nog steeds niet goed wat dat nu is, ik dacht de ruggegraat. Maar daarvoor lag hij/ zij niet goed. Dus ik moest steeds even schudden, maar er werd geen medewerking verleend. Dus moest ik maar even naar de wc gaan en een rondje lopen. Daarna was het dan toch gelukt om de 'nakkefold' te meten. De uitslagen van de metingen en het bloedonderzoek (zogenaamde double-test) was positief. De kans is nu nog 1:16652 dat er iets mis is met de kleine. Geen reden dus om ons zorgen te maken en ook geen reden voor (risicovollere) vervolgonderzoeken. En hier natuurlijk de plaatjes :D. 
Het hoofdje ligt steeds iets rechts van het midden. Op de derde foto staat ook een beentje en een armpje/ handje (zweeft een beetje in het zwarte gebied).
Verder ben ik de afgelopen dagen nog naar Duitsland geweest. Vanaf Dusseldorf airport ging er een skytrain naar het station, het leek net een Efteling-attractie. De 'trein-stellen' hangen aan een rails, ipv dat ze er over rijden. Je krijgt een beetje het gevoel alsof ze er elk moment af kunnen vallen... Vanaf Dusseldorf nam ik een andere trein naar Dortmund. Ik had duidelijk de stoptrein, want ik denk dat de trein minstens dertig keer gestopt is voor we in Dortmund aankwamen. Het vliegtuig had echter weinig vertraging gehad, dus ik had nog tijd zat om in het hotel te komen. Daar kwam ik gelijk al mensen van de gemeente Arnhem en Nijmegen tegen, dus toen ik 's avonds nog mooi een hapje mee-eten. Woensdag begon de conferentie. Vooral veel ge(priet)praat en veel lekker eten. Mijn presentatie ging prima. De discussie erna was niet zo interessant. Een van de foto's van mijn veldwerk, zat niet alleen in mijn eigen presentatie, maar ook in twee andere presentatie. Het is wel duidelijk dat mijn onderzoek in ieder geval doorgedrongen is in deze europese kringen, dat was erg leuk om te zien. Een deel van conferentie vond plaats op de 18e verdieping van een gebouw, met aan alle kanten uitzicht op het ruhr-gebied; wat een bebouwing zeg, daar is Nederland dan bijna niets bij. Ook was er nog een excursie in een bouwput, dat over een paar jaar een meer moet worden, de komende jaren moet daar echter nog flink gegraven en opgeruimd worden, want in het verleden was het mijnbouw gebied. Woensdagavond heb ik het diner overgeslagen, want het werd mij wat teveel van het goede, dus heb ik in het hotel mijn boterhammetjes opgegeten, en nog een kopje thee gedronken met mijn buurvrouw, die er precies hetzelfde over dacht. Donderdag waren er nog wat presentaties en een paneldiscussie, niet zo heel interessant meer, vooral veel poespas voor de pers. Na de lunch heb ik nog even een korte bespreking gehad met mijn begeleider Rob, en daarna ben ik op mijn gemak weer terug gegaan naar Dusseldorf. Dit keer had ik wel een normale trein die slechts een keer of 7 stopte. Op het vliegveld heb ik nog wel een poosje moeten wachten, maar het vliegtuig kwam toch al aan tegen de boarding tijd, dus ik was vrij optimistisch over mijn vertrektijd. Een half uur later zaten we dan ook aan boord en konden we vertrekken. Er bleek echter iets mis met een computersysteem op de luchthaven, waardoor we nog niet weg mochten, en ja hoor, dan mag je weg, dan is je slot-time voorbij, en mag je opnieuw aanvragen... Weer een half uur wachten in die oh zo comfortabele vliegtuig-stoelen. Uiteindelijk hadden we dus een dik uur vertraging. Daarna ben ik naar de trein gegaan en is Justin me komen ophalen in Hillerxc3xb8d.
Zo, wat een verhaal zeg, hoop dat we jullie niet al te veel vervelen :P. We zijn in ieder geval erg blij, dat we visueel kennis hebben gemaakt met ons kleintje (is toch een hele aparte ervaring) en vooral dat alles goed gaat.
Groetjes Kim & Justin
