St. Bededag

Vrijdag 4 mei was het St. Bededag, oftewel grote gebedsdag en een feestdag. Wellicht het laatste jaar dat het een feestdag was, want de vakbonden gaan de dag wellicht schrappen als feestdag. Justin dacht gezien te hebben dat de winkels in Hillerød wel open waren, dus daar reden we naar toe. Maar de parkeergarage was helemaal leeg en toen wist Justin ineens niet meer zeker of de winkels wel open waren... Jammer, jammer. Dan maar door naar de autowasserette, want nu zijn we toch zo'n eind gereden, dan moet je toch wat doen. En toen dacht ik, nu we toch alles hebben ingepakt, kunnen we net zo goed doorrijden naar de dierentuin in Kopenhagen. Daar had Famke ook wel oren naar. In Frederiksberg aangekomen was het weer eens onmogelijk om een parkeerplaatsje te vinden. Ongelofelijk hoe slecht dat hier geregeld is... Niks geen massale parkeerplaats, nee, je moet maar een plekje vinden in de stad en hopen dat je dan geen 5 kilometer hoeft te lopen naar de ingang. Bij de ingang aangekomen, bleken ze wel op het brillante idee te zijn gekomen om automaten weg te zetten waar je toegangskaartjes kan kopen. Wellicht was 4-6 handiger geweest dan 2, maar goed, het is in ieder geval een begin. Dus we waren daar in ieder geval binnen een kwartier naar binnen. Flink druk, vol met Zweden, die hadden vast ook een feestdag. We hebben rustig kunnen rondstruinen, Kasper vond het gelukkig wel prima om een dagje in de kinderwagen te liggen. En het was ook prima weer, niet te warm, ook niet te koud, regelmatig een zonnetje. Helaas niet zoveel foto's, want we hadden natuurlijk geen fototoestel meegenomen om te winkelen in Hillerød ;D. Maar dan hebben we natuurlijk altijd nog een I-phone...

's Middags ging Justin in de rij staan voor een ijsje en zei ik: 'Ik neem Famke wel even mee naar de speeltuin'. Oeps, dat bleek niet zo goed voor mijn bloeddruk. Ze hebben daar een mooi konijnendoolhof, waar Famke gelijk indook, en toen was ik haar kwijt. Daar loop je dan als een van die verdwaasde ouders om het doolhof heen je kind te roepen en maar te hopen dat ze weer eens ergens opduiken, lekker handig met zo'n drukte. Maar goed uiteindelijk kon ik haar weer te pakken krijgen en heb ik haar niet meer losgelaten. Dat doen we voorlopig niet meer...
Groetjes jukifaka